Tέρμα γκάζι!
Τέρμα Θεού!Όλα ξεκίνησαν με μια σειρά από ταξίδια στην Ευρώπη σε προεφηβική ηλικία. Καμιά δεκαριά από το ’75 μέχρι το ’80 - όλα με το αυτοκίνητο της οικογένειας, τα περισσότερα μέσω Γιουγκοσλαβίας. Αυτά τα 1.200 χιλιόμετρα από τους Ευζώνους μέχρι την Τεργέστη, τα γεμάτα ασθενικά Zastava, νταλίκες-δολοφόνους και δόλια αστυνομικά μπλόκα, φτιάχνουν χαρακτήρα, ξέρετε. Ο πιτσιρικάς στο πίσω κάθισμα, όταν αποκοιμιόταν (σπάνια!), πάντα το ίδιο όνειρο έβλεπε: ότι αυτός οδηγούσε το Fiat 125 S! Την ίδια περίοδο, ο ίδιος κάθισε πίσω από το τιμόνι και γύρισε το κλειδί. Στα δέκα η πρώτη βόλτα με A112 με... 1η, στα δώδεκα η πρώτη κανονική βόλτα (μέχρι 3η - ουάου!), στα δεκατέσσερα το ντεμπούτο χωρίς μπαμπά δίπλα, να και τα πρώτα αδέξια παντιλίκια και οι κόντρες με τον κολλητό σου σε αγροτικούς δρόμους κάπου έξω από τη Θεσσαλονίκη.
Κάπου εκεί ήρθε και ο Καββαθάς. Όχι μόνο στο περίπτερο, αλλά και στο δεξί κάθισμα (ως φαντασίωση), σ’ εκείνες τις παράνομες βόλτες «χωρίς άγιο». Ο τύπος, βλέπετε, είτε πετούσε με Mirage 2000, είτε δοκίμαζε 911 Turbo, είτε πεταγόταν μέχρι το ακρωτήρι Κανάβεραλ για να οδηγήσει Uno, σε έβαζε στο «τριπάκι» κάθε μήνα, έτσι όπως τα έλεγε, κινηματογραφικά κι έξω από τα δόντια. Έγραφε (και γράφει!) σαν να μιλούσες εσύ, οπότε, αν ήθελες έναν άνθρωπο στον πλανήτη να του δείξεις πόσο καλά οδηγείς στην προ... σεξουαλική σου ηλικία, αυτός ήταν!
Τα ταξίδια συνεχίστηκαν και μετά την είσοδο στο πανεπιστήμιο. Φοιτητικού στιλ, με λεωφορείο στην αρχή, πιο business class αμέσως μετά, όταν ο πιτσιρικάς εγκατέλειπε σιγά σιγά το Oικονομικό, για να μπει στο σινάφι των περιοδικών αυτοκινήτου. Από τύχη ή όχι, κ. Παμπούκη; Τα χρόνια που ακολούθησαν όλα ένα ταξίδι ήταν. Από τη Σιβηρία στη Γιούτα, από την Τανζανία στο Βόρνεο και από την Μπελίζε στη Νέα Ζηλανδία, όπως για κάθε άνθρωπο της δουλειάς. Καταλυτικές ήταν οι αποστολές στον Τρίτο Κόσμο κυρίως. Και εθιστικές. Το μυαλό ήθελε κι άλλες εξερευνήσεις, μόνο που πάντα υπήρχε ένα εισιτήριο επιστροφής και ένα κείμενο που έπρεπε να γραφτεί πίσω στο γραφείο, συνήθως πάνω στο deadline. Βάζοντας στην εξίσωση μπόλικο Κέρουακ και τη γνωριμία με έναν Αργεντινό κι έναν Ιταλό που έκαναν το γύρο του κόσμου με μηχανή (με Vespa ο δεύτερος), δημιουργήθηκε το απωθημένο για ένα μεγάλο ταξίδι. ΤΟ μεγάλο ταξίδι. Με μηχανή, αυτοκίνητο, με τα πόδια, με οτιδήποτε...
Η ζωή, όμως, δε θέλει να σε αφήσει να φύγεις. Είτε επειδή είναι δύσκολη είτε επειδή είναι ωραία. Είτε και τα δύο μαζί, όπως ήταν και είναι η ζωή σε τούτο το περιοδικό. Πώς να φύγεις, όταν με τα άλλα παιδιά τη μια μέρα αλωνίζεις την επικράτεια ή λιώνεις στα Μέγαρα, την άλλη ξενυχτάς στο γραφείο για να φύγεις την επομένη με το Στράτη για Μαρανέλο και τη μεθεπομένη με το Θανάρα για Μεξικό; Από την άλλη, η φλόγα φουντώνει μέσα σου όταν γνωρίζεις ανθρώπους σαν τον Σετράιτ, τον Ρερλ, τον Τζουτζάρο, τον Γκον, τον Κακλαμανάκη ή το Θεόδωρο Γιουρτσίκιν, τον αστροναύτη. Πώς μπορείς να κάνεις πίσω, όταν αυτοί πάλεψαν κι έκαναν το όνειρο της ζωής τους πραγματικότητα, ενώ από πάνω έχεις κι έναν Καββαθά που εκπαιδεύεται για να πάει στο διάστημα;
Πώς να γράφεις για τα εκπληρωμένα όνειρα των άλλων και να μην κυνηγήσεις το δικό σου;
Έτσι, το παίρνεις απόφαση να φύγεις. Για να εξερευνήσεις τον κόσμο με ένα Discovery, χωρίς εισιτήριο επιστροφής αυτήν τη φορά. Επιστρέφοντας, όμως, κάθε μήνα στις σελίδες του περιοδικού που σου χάρισε την έμπνευση και που σου δίνει τη δύναμη να το κάνεις, αφού και το ίδιο κάθε μήνα κάνει το γύρο του κόσμου με τον τρόπο του. Γι’ αυτό, για τις επόμενες 800 ημέρες, «Τέρμα Γκάζι»... τέρμα. Πάμε τέρμα Θεού. Σαν μια παρέα όλοι - συνεπιβάτες κι εσείς!_ Α. Τ.